زمان تقریبی مطالعه: 3 دقیقه
 

عبدالله بن محمد مروزی






ابوصالح عبدالله بن محمد مروزی۲۶۱ق)، از ادیبان، شاعران، وزیران و کاتبان خلفای عباسی در قرن سوم هجری قمری بود.


۱ - معرفی اجمالی



ابوصالح عبدالله بن محمد بن یزداد بن سوید کاتب مروزی، ادیب و شاعر و از کاتبان بلیغ زمان خود بود. ابوصالح در سفر متوکل (خلافت ۲۱۸-۲۲۷ق) به دمشق او را همراهی کرد و مدتی وزیر مستعین (خلافت ۲۴۸-۲۵۱ق) و مهتدی (خلافت ۲۵۵-۲۵۶ق) بود، ولی به جهت تهدید شدن به قتل، مدتی از وزارت مستعین کناره گرفت. پس از قتل وزیر شجاع دوباره به وزارت رسید و امور مالی نیز به او سپرده شد و باز به خاطر مخالفت‌هایی به بغداد گریخت و مخفی شد و در سال ۲۶۱ق وفات یافت. چون خبر مرگ وی شایع شد، قبر او را نبش کرده و صحت فوت او را معلوم و دوباره جنازه‌اش را دفن کردند. شعرایی چند در مدح و ستایش او اشعاری سرودند.
کتاب‌های وی عبارت‌اند از: التاریخ الرسائل و البارع که ناتمام ماند و بعدها توسط فرزندش ابواحمد به اتمام رسید. همچنین اشعاری چند (حدود سی برگ) از او به جای مانده است.
[۱۱] سزگین، فؤاد، تاریخ التراث العربی، ج۲، ص۲۲۰.


۲ - پانویس


 
۱. ابن تغری بردی، یوسف، النجوم الزاهره، ج۳، ص۳۵.    
۲. ابن ندیم، محمد بن اسحاق، الفهرست، ص۱۵۶.    
۳. ذهبی، محمد بن احمد، تاریخ الاسلام، ج۲۰، ص۱۲۱.    
۴. ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، ج۱۲، ص۳۳۹-۳۴۰.    
۵. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۱۷، ص۲۶۷.    
۶. ابن ندیم، محمد بن اسحاق، الفهرست، ص۱۵۶.    
۷. ابن ندیم، محمد بن اسحاق، الفهرست، ص۱۵۶.    
۸. ابن عساکر، علی بن حسن، تاریخ مدینة دمشق، ج۳۲، ص۳۷۷.    
۹. ابن اثیر، علی بن محمد، الکامل فی التاریخ، ج۷، ص۱۲۳.    
۱۰. طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، ج۹، ص۲۶۴.    
۱۱. سزگین، فؤاد، تاریخ التراث العربی، ج۲، ص۲۲۰.
۱۲. ابن طقطقا، محمد بن علی، تاریخ الفخری، ص۲۲۵.    
۱۳. ابن عبد ربه‌ اندلسی، احمد بن محمد، العقد الفرید، ج۴، ص۲۴۸.    


۳ - منبع



• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۴۸۷-۴۸۸، برگرفته از مقاله «عبدالله مروزی».






آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.